Το προφίλ των Cane Corso
Πιστοί σκύλοι, πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τους ανθρώπους με τους οποίους συμβιώνουν. Είναι πολύ ήσυχοι τόσο γύρω από το σπίτι όσο και μέσα σε αυτό. Το δέσιμο τους με τα παιδιά της οικογενείας τους είναι πολύ ισχυρό, είναι ευφυέστατοι και ιδιαίτερα εκπαιδεύσιμοι. Έχουν ανάγκη από ηπιότατο χειρισμό και δεν ανταποκρίνονται καθόλου σε σκληρό (αψύ) χειρισμό, προβάλλοντας παθητική άρνηση. Στην εργασία τους παρουσιάζονται ενεργοί και ευσυνείδητοι. Η κύρια χρήση τους από τον άνθρωπο είναι η προστασία του ιδιοκτήτη τους και των μελών της οικογενείας του. Εμφανισιακά και συμπεριφοριολογικά δεν σου δίνουν περιθώριο αμφισβήτησης των προθέσεων και της ικανότητας τους να στο επιβάλλουν. Είναι αδιάφθοροι, απόλυτα ψυχικά εξαρτημένοι από τον ιδιοκτήτη τους, τρυφεροί, αβροί και στοργικοί.
Ως εκ τούτου δεν διεκδικούν την προσοχή και τη στοργή με άτσαλο και απαιτητικό τρόπο, αλλά περιμένουν υπομονετικά πότε ο άνθρωπος τους θα ευαρεστηθεί να ασχοληθεί μαζί τους, έστω και για ένα φευγαλέο χάδι (αντίθετα από τις κεντροευρωπαϊκές ποιμενικές φυλές που διαχυτικά και επίμονα το απαιτούν). Η καταγωγή τους από τους αρχαίους Πολεμικούς Σκύλους αλλά και η αδιάκοπη ανά τους αιώνες θηρευτική τους χρήση από τον άνθρωπο σαν κυνηγόσκυλοι σκληρότριχων θηραμάτων (Αγριόχοιρος, Αρκούδα κ.α.), τους έχουν εξασφαλίσει αταλάντευτη επιμονή και τεράστια ψυχικά αποθέματα.
Τα ανωτέρω χαρακτηριστικά της φυλής τους μπορούν να τους μετατρέψουν σε αδυσώπητους τιμωρούς τους ή των εισβολέων του χώρου πού έχουν αναλάβει υπό την προστασία τους, και κυρίως των ανθρώπινων μελών της οικογένειας τους. Επιζητούν να βρίσκονται μαζί τους σχεδόν πάντα με οποιοδήποτε κόστος γι' αυτούς. Ως εκ τούτου, για την αγαστή συμβίωση με έναν τόσο ισχυρό σωματικά αλλά και ψυχικά σκύλο, είναι απαραίτητη η σωστά θεμελιωμένη και δομημένη εκπαίδευση του, όχι μόνο στη βασική υπακοή αλλά και στη σωματοφυλακή ώστε να είναι πλήρως ελέγξιμος από τον ή τους ιδιοκτήτες του τη στιγμή που έχει συμπλακεί με κάποιον εισβολέα. Διαφορετικά καλύτερα να μην διαθέτουμε έναν τέτοιο σκύλο, καθότι η ζημιά που θα επιφέρει θα είναι από σοβαρή (αναπηρία) μέχρι καταληκτική.
Αν και είναι καχύποπτος από τη φύση του με ξένους ανθρώπους, θα το σκεφτεί καλά πρίν αποφασίσει να επιτεθεί (σε αντίθεση με πολλές άλλες φυλές προστασίας). Σίγουρα όμως, εφόσον εμπλακεί θα βγει νικητής, αρνούμενος να εγκαταλείψει τη μάχη. Με άλλους σκύλους συμβιώνει εύκολα λόγω της υπομονής και ανοχής του.
Διατηρείται απαράλλακτος με την αρχαία του μορφή ακόμη και σήμερα. Υπάρχουν γλυπτά αγαλματίδια του 2ου και 3ου αιώνος μ.Χ., ευρήματα θαμμένα στην Αρχαία Πομπηία και αλλού που το αποδεικνύουν αναφανδόν. Επίσης, Μεσαιωνικές εικαστικές παραστάσεις και αγάλματα αποδεικνύουν τη διαχρονικότητα της μορφής του. Είναι βέβαιο πώς κατάγεται κατευθείαν από τον Ελληνικό Μολοσσό (Μολοσσός Ηπείρου, Ελληνικός Ποιμενικός Μολοσσικός), τον οποίο σκύλο εγνώρισαν οι Ρωμαίοι αφενός στα πεδία των μαχών εναντίον του Ελληνα βασιλιά της Ηπείρου του Μολοσσού Πύρου, αφετέρου στη μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ., θαυμάζοντας την μαχητικότητα και την αυταπάρνησή του προς τους Μακεδόνες και ενάντια στους Ρωμαίους. Νικώντας και κυριαρχώντας, οι Ρωμαίοι πήραν μαζί τους στη Ρώμη 100 απ’ αυτούς τους πολεμικούς Μολοσσικούς σκύλους.
Χρησιμοποιήθηκε στο Κολοσσαίο για θέαμα μέσα στην αρρένα εναντίον Λεόντων, Τίγρεων, Αρκούδων, εναντίον Μονομάχων κλπ., εξού και η ονομασία Canis Pugnax (σκύλος σαγόνιας). Χρησιμοποιήθηκε επίσης μέχρι και σήμερα σαν κυνηγόσκυλος σκληρότριχων θηραμάτων (αγριόχοιρος – αρκούδα), αλλά κυρίως συνέχισε να χρησιμοποιείται στον πόλεμο εναντίον του εχθρικού ιππικού διευκολύνοντας σημαντικά το έργο των Ρωμαϊκών Λεγεώνων.
Σχετικά πρόσφατα αναγνωρίστηκε, αν και είναι αρχαιοτάτη φυλή σκύλων και αιμοδότης όλων σχεδόν των Μολοσσικών και Μολοσσοειδών φυλών σκύλων όπως: Mαστίνο Ναπολιτάνο, Ντόγκ του Μπορντώ, Ισπανικός Πρέσσα ντε Κανάριο, Ροττβάιλερ, Ντόμπερμαν, Μπόξερ, Μεγάλος Δανός, Ντόγκο της Αργεντινής, Αμερικάνικος πίτμπουλ τέρριε, Αμερικάνικος Σταφορντσάιρ τέρριε, Αγγλικός Μπούλντογκ, Αμερικανικός Μπούλντογκ κ.α. Το όνομά του συναποτελείται από το λατινικό Cane, δηλαδή Κύνας και Corso παραφθοράς του Κόρτος, στα Ελληνικά σημαίνει φράκτης. Είναι δηλαδή στην καθομιλουμένη το Μαντρόσκυλο (βλέπε Ελληνικός Ποιμενικός). Ενώ παλαιότερα φιλοξενείτο σ’ ολόκληρη την Ιταλία, στο πρόσφατο παρελθόν ευρίσκεται στη Νότια Ιταλία και κυρίως στις περιοχές της Pulia, Lucania και Sannio.